شمع ما یک شبکی را به تو پروانه بگفت
همره من تو نباشی بگسل از بر جفت
کار من سوختن و ساختنی از بر نور
شمس و تابان شدنی از در کور
گر تو باشی به جوارم دو سه روز
یا بمانی به کنارم دو سه روز
تو بسوزی ز در غفلت خویش
دور گردی ز ره رفطرت خویش
عمر تو یک صلتی از بر یار
تو بسان موش باشی ما چو مار
گرچه عشقی در میان ما بود
گرچه حبی در بیان ما بود
گرچه افکارت به افکارم قریب
گرچه اعمالت اخلاقم نجیب
باز هم ما شمعک و پروانه ایم
بعد من اسلام چون میخانه ایم
عاشقم چون آن کلامش راشنید
چون که ادباری به گفتارش بدید
گفت که مرگم چو روشن بود
به ز همان روز که بی تن(تن یار)بود
شمع که دید این همه لج بازی اش
تفره روی و کلمه بازی اش
گفت نفهمی که چه گویم کلام
محو منی هیچ نداری قوام
عیش بدان مرتبتینی نبود
دولت تن را خسروینی نبود
حال بدان عمرگرانی خویش
هیچ صلت نیست به اندازه بیش
حال چو خواهی که بمیری به مفت
هیچ نگویی که به من کس نگفت
.علی بکائی(طالع).
درباره این سایت